Statü, Marka, Para

[SoruCevap]

Yazımın başlığını oluşturan bu 3 kavrama toplumun çok büyük bir bölümün ne kıymetine olursa olsun sahip olmak isteyeceğini kestirim ederim. Pekala şu soruyu kendimize soralım: Neden? Neden bunlara sahip olmak bu derece değerli?

Sahip olunan lüks, her istediğini elde edebilme gücü, rahatlık, memnunluk, dertsiz bir gelecek ve hayat niyeti üzere pek çok inancın bütün bunlara sebebiyet verdiğini söyleyebiliriz. Lakin çok daha değerli bir sebep var. O da hürmet gösterilen, değerli ve kıymetli hissettirilen biri olma isteği. Çocuk yetiştirme tarzlarındaki yanlışların, çocuğa gösterilen kaideli sevginin, çocuğa hürmet duyulmamasının bireylerin kendilerini sevilmeye, önemsenmeye bedel biri olmayacakları inancına sebebiyet verdiklerini açıklamıştım. Halbuki hepimizin en temel gereksinimi şartsız sevgi, hürmet ve aidiyettir.

İşte koşullu sevgiyle, hürmetle büyütülen çocuk yetişkinlik hayatında da bu kuralların neler olabileceğini düşünür ve topluma bakar. Şunu görür: Şan şöhret, statü, marka, para...Şöhrete sahip olan insanların hayranları tarafından delicesine bir sevgi seli içerisinde olduğunu, adımını attığı her yerde insanların ona el, pençe, divan duruşlarını, yüksek statüdeki şahısların sahip oldukları otorite ve insanları yönetme gücünü, paranın maddi kıymeti olan her şeyi alabileceği üzere, yeri geldiğinde palavradan da olsa sevgi ve saygıyı dahi satın alabildiğini.. Fikir yapısı teknik olarak yanlış değildir. Zira ne yazık ki toplumda da kendisi kadar sıhhatsiz yetiştirilmiş ve tüm bunların gücüne inanan ve hürmet duyan beşerler mevcuttur. Hakikaten de bu güce sahip olduğunda onun değerli hissetme, hürmet görme muhtaçlığını tatmin edecek, güce çekilecek beşerler var.

Alışılmış ki tüm bunlar yalnızca şartsız sevgi ve hürmetin olmamasının yapıtı değiller. Birebir vakitte ailelerin çocuklarına verdikleri diğer iletiler da tesirli.. Örneğin ders çalışmak istemeyen çocuğa "okumazsan veririm seni bakkalın, berberin, otomobil tamircisinin yanına çırak olarak ileride de 2 kuruş paraya çalışır, zar sıkıntı geçinirsin", ya da "okumazsan sokaklara düşer yoksul kalırsın, aç kalırsın" üzere tehditler de çocuklar da ders çalışma isteğine değil vakitle gelecek telaşına yol açmakta. Bu çocuk okul başarısı için çalışmak yerine o telaşla sonuca ulaşmak ismine kopya çekmekten de çekinmez.

Pekala tüm bu dert ve arayışlar insanları nelere sürüklüyor dersiniz? İstediğini elde edebilmek için her türlü hile hurda, oyun, hak yeme, birilerinin kuyusunu kazma, haksız rekabet, adaletsizlik, velhasıl insanı insan yapan gerçek bedellerden uzaklaşma. Zira yeni kıymetler artık statü, marka ve para. Münasebetiyle da insanlarda "istediğimi elde etmede her yol mubahtır" anlayışı ortaya çıkıyor. Bunun sonucunda da kişi onu amacına ulaştıran yolda yaptığı her aksiyonu etik olup olmadığı fark etmeksizin kendinde hak görmeye başlıyor. Bundan suçluluk ve utanç hissetmiyor. Tıpkı korkusundan ötürü kopya çeken çocuk üzere.

Bileğinin hakkıyla, hak yemeden, vicdanı ve adaletiyle hareket eden, birilerini ezmeden statü ve maddi gücü elde eden beşerler da var elbette. Onları ise sahip oldukları sükunet, sakinlik, huzur, memnunluk ve doygunluklarıyla basitçe fark edebiliriz. Bu beşerler geçmişte neyse tekrar odur. Değişmezler. Zira onların insani kıymetleri, özleri değişmemiştir. Etraflarındaki beşerler ondan korktukları için değil, sevdikleri için hürmet gösterirler. Fakat öteki kümedeki insanların maddi güce yahut statüye ulaşmadıkları haliyle ulaştıkları halleri ortasından çok fark vardır. O noktaya ulaşıncaya kadar da çıkar münasebetleri kurmaktan çekinmezler. İnsanlık kalitesi fark etmeksizin gücün ve statünün kimde olduğunu görüyorlarsa onun yanında yer alırlar. O mevkiye ulaştıklarında da insanları ezmeye başlarlar. Zira kıymetleri statü ve maddiyattan ibarettir.

2 tip beşerden bahsettik. Birincisi insani bedelleri olan lakin çok yeterli durumda olan beşerler ve insani kıymetlerinin yerini güç, kudret, maddiyat almış olan beşerler. İki kümesi karşılaştırdığımızda yaşama sevincinin, huzurun ve mutluluğun kimde olacağını varsayım etmek güç değil. Zira o küme özüyle var olmaya devam ediyor. Etrafında gerçek dostları, arkadaşları var. Hem kendiyle hem etrafıyla âlâ bağlantılar kurmuş. Bir gün elinden her şey gitse bile dostluklarının, arkadaşlıklarının kalıcı olduğunu ve asıl kıymetlerin onlar olduğunun farkında. Öbür küme ise her günü bir eziyet, bir uğraş içerisinde yaşıyor. Kendi aksiyonlarının oburlarının hayatını nasıl etkilediği umurunda bile değil. Çocukluğundan beri arayıp da bulamadığı sevgi ve saygıyı çaresizlikle aramaya devam etmiş ve uydurma de olsa bulmuş. Fakat elindekileri kaybettiğinde bir "hiç" olacağını düşünüyor. Zira diğer pahası yok. Etrafı de kendi üzere düşünen beşerlerle dolmuş, taşmış durumda..

Emelimiz "biz" olma şuuruyla birbirimize el uzattığımız, birbirimize karşı sorumluluklarımızı yerine getirdiğimiz, vicdanımızdan uzaklaşmadığımız ve hakkıyla çabaladığımız sürece üstte saydığım her kavramın resen gelişip, sağlıklı yollarla elde edilebileceğini fark etmek olmalıdır. Gerçek güç de budur. İşte esasen o kavramlara sağlıklı halde ulaştığımızda gerçek olgunlaşmayı yaşadığımızdan insanlara ve topluma çok daha yararlı bireyler olmayı başlarız. Bu da bize o çok aradığımız sevgi, hürmete ulaştırır. Hayattan doyum almamızı sağlar.