Şefaate Nail Olacaklar Kimlerdir?
Şefaat, Allahu Zülcelal ’in insanlara olan ni ’met ve rahmetlerinden biridir Abdullah b Ömer (RA) şöyle anlatır: Tebük Savaşı senesi idi Bir gece Resulullah (SAV) kalktı, namaza durdu Ashap toplanmışlar bekliyorlardı Namazı kıldıktan daha sonra onlara döndü ve şunları konuştu: “Bu gece bana benden önce hiçbir Peygambere verilmeyen beş şey verildi:
Benden önce her peygamber kesin bir kavme gönderildi Ben ise tüm insanlara gönderildim
Allah düşmanlanımızın kalbine korku saldı Bir aylık mesafede de olsalar bizden korkarlar
Düşmandan alınan ganimetler bize helal kılındı Benden önce gelen milletler ganimeti yemekten çekinirler, düşmandan aldıkları ganimetleri toplar yakarlardı
Bütün yeryüzü bana mescit ve pak kılındı Namaz vakti nerede gelirse, su bulamazsam yeryüzünden teyemmüm eder, orada namazı kılarım Benden öncekiler bundan çekinirlerdi İbadetlerini sadece havralarda ve kiliselerde yaparlardı
Beşincisi nedir biliyor musunuz? Her peygamber dünyada istedi (Allah da istediklerini verdi) Ben ise isteğimi kıyamet gününe bıraktım O da size ve sözcüki şehadet getiren herkese şefaatimdir (Tirmizi, İbn Mace)
Ebu Akil oğlu Abdurrahman (RA) şöyle anlatmıştır: “Bir heyetle Resulullah (SAV)'a gitmek üzere çıktım Kapısına varınca develerimizi çökerttik Hz Peygamber (SAV)'in yanında girerken dünyada en sevmediğimiz kimse o idi Lakin yanından çıkarken (İslamla şereflendikten daha sonra) yanına gelenlerin içinde onu en çok seven biz olmuştuk Bir ara bizden biri:
“Ya Resulallah! Rabb'inden Süleyman Peygamberin saltanatı gibi bir saltanat istemedin mi? deyince güldü, daha sonra: “Umarım fakat Peygamberinize bahşedilen Allah katında Süleyman Peygamber'in saltanatından daha üstündür Allah gönderdiği her peygamberin duasını kabul etti Onlardan bir kısmı dünyada dua etti, istediği verildi Bazıları iman etmeyen asi kavmine beddua etti, helak oldular, Allah benim de dileğimi kabul etti, ben ahirete bıraktım, Kıyamet günü Rabb'im katında ümmetime şefaat edeceğim (Taberani, Bezzar)
Enes (RA) ’den rivayetle Hz Peygamber (SAV) şöyle buyurdu:
“Kıyamet gününde Sırat Köprüsü'nün başında durur, ümmetimin geçmesini beklerim O sırada İsa (AS) gelerek: “Ya Muhammed! İşte bütün peygamberler sana ricaya geldiler Allah'ın ümmetleri amellerine göre ayırıp dilediği yere göndermesini, onların mahşerin öldürücü sıkıntısından kurtarmasını istiyorlar der O gün halk gırtlaklarına dek tere gömülürler Mü'minlere serin bir hava olurken kafirleri ayrıntılarıyla öldürücü sıkıntılar kaplar Hz İsa'ya: “Ya İsa! Ben gelinceye dek bekle! der giderim Arşı Alâ'nın altına varınca hiç bir meleğin ve hiçbir peygamberin görmediği şeylerle karşılaşırım O sırada Allah Cebrail'e vahy ederek (dikte vererek): “Git Muhammed'e: Başını secdeden kaldır Dilediğini iste İstediklerine şefaât et Şefaatın kabul olunacaktır de buyurur O süre ümmetime şefaat ederim Önce şefaate yargı kazananlardan her doksan dokuz kişiden bir kişiyi kurtarırım Rabb'ime yalvarmaya devam ederim Hatta Rabb'im bana: “Ümmetinden bir gün deha gönülden “Lâ ilâhe illallah deyip o imanla ölenleri deha şefaatinle cennete koy! deyinceye dek yerimden kalkmam (Ahmed b Hanbel)
*
Şefaat, Allahu Zülcelal ’in insanlara olan ni ’met ve rahmetlerinden biridir Abdullah b Ömer (RA) şöyle anlatır: Tebük Savaşı senesi idi Bir gece Resulullah (SAV) kalktı, namaza durdu Ashap toplanmışlar bekliyorlardı Namazı kıldıktan daha sonra onlara döndü ve şunları konuştu: “Bu gece bana benden önce hiçbir Peygambere verilmeyen beş şey verildi:
Benden önce her peygamber kesin bir kavme gönderildi Ben ise tüm insanlara gönderildim
Allah düşmanlanımızın kalbine korku saldı Bir aylık mesafede de olsalar bizden korkarlar
Düşmandan alınan ganimetler bize helal kılındı Benden önce gelen milletler ganimeti yemekten çekinirler, düşmandan aldıkları ganimetleri toplar yakarlardı
Bütün yeryüzü bana mescit ve pak kılındı Namaz vakti nerede gelirse, su bulamazsam yeryüzünden teyemmüm eder, orada namazı kılarım Benden öncekiler bundan çekinirlerdi İbadetlerini sadece havralarda ve kiliselerde yaparlardı
Beşincisi nedir biliyor musunuz? Her peygamber dünyada istedi (Allah da istediklerini verdi) Ben ise isteğimi kıyamet gününe bıraktım O da size ve sözcüki şehadet getiren herkese şefaatimdir (Tirmizi, İbn Mace)
Ebu Akil oğlu Abdurrahman (RA) şöyle anlatmıştır: “Bir heyetle Resulullah (SAV)'a gitmek üzere çıktım Kapısına varınca develerimizi çökerttik Hz Peygamber (SAV)'in yanında girerken dünyada en sevmediğimiz kimse o idi Lakin yanından çıkarken (İslamla şereflendikten daha sonra) yanına gelenlerin içinde onu en çok seven biz olmuştuk Bir ara bizden biri:
“Ya Resulallah! Rabb'inden Süleyman Peygamberin saltanatı gibi bir saltanat istemedin mi? deyince güldü, daha sonra: “Umarım fakat Peygamberinize bahşedilen Allah katında Süleyman Peygamber'in saltanatından daha üstündür Allah gönderdiği her peygamberin duasını kabul etti Onlardan bir kısmı dünyada dua etti, istediği verildi Bazıları iman etmeyen asi kavmine beddua etti, helak oldular, Allah benim de dileğimi kabul etti, ben ahirete bıraktım, Kıyamet günü Rabb'im katında ümmetime şefaat edeceğim (Taberani, Bezzar)
Enes (RA) ’den rivayetle Hz Peygamber (SAV) şöyle buyurdu:
“Kıyamet gününde Sırat Köprüsü'nün başında durur, ümmetimin geçmesini beklerim O sırada İsa (AS) gelerek: “Ya Muhammed! İşte bütün peygamberler sana ricaya geldiler Allah'ın ümmetleri amellerine göre ayırıp dilediği yere göndermesini, onların mahşerin öldürücü sıkıntısından kurtarmasını istiyorlar der O gün halk gırtlaklarına dek tere gömülürler Mü'minlere serin bir hava olurken kafirleri ayrıntılarıyla öldürücü sıkıntılar kaplar Hz İsa'ya: “Ya İsa! Ben gelinceye dek bekle! der giderim Arşı Alâ'nın altına varınca hiç bir meleğin ve hiçbir peygamberin görmediği şeylerle karşılaşırım O sırada Allah Cebrail'e vahy ederek (dikte vererek): “Git Muhammed'e: Başını secdeden kaldır Dilediğini iste İstediklerine şefaât et Şefaatın kabul olunacaktır de buyurur O süre ümmetime şefaat ederim Önce şefaate yargı kazananlardan her doksan dokuz kişiden bir kişiyi kurtarırım Rabb'ime yalvarmaya devam ederim Hatta Rabb'im bana: “Ümmetinden bir gün deha gönülden “Lâ ilâhe illallah deyip o imanla ölenleri deha şefaatinle cennete koy! deyinceye dek yerimden kalkmam (Ahmed b Hanbel)
*