Hekimin Tadı Yok

[SoruCevap]

Yeni bir güne başlıyoruz umutlarla, heyecanla. Yapılacak işler, görülecek beşerler, alınacak sorumluluklar, bir yerine dokunulacak, ucundan tutulmayıp sahiplenilecek hayatlar var karşımızda. Sonra bir bakıyoruz tekrar bir tabip şiddet mağduru olmuş.

Hatta bir haber okuyorum ve şiddete uğrayan hekimin misyonuna devam ettiğini, yardım almayı ameliyatı bittikten sonraya bıraktığını öğreniyorum. Şiddetin her türlüsüne şahit olduğumuz toplumumuzda geçmişte tabibe yönelik şiddet vardı, bugünümüzde var, gelecek nasıl olacak sanki insan düşünmeden edemiyor. Üstelik yıllar ilerledikçe bu durum berbata gidiyor güya. Tabibe yönelik şiddet moda olmuş durumda. Kazanılacak bir zafer mi, alınacak bir öç mü bu şiddeti doğuran yoksa ağır yaşanan bir haklılık inancı, hassaslık, hürmet kaybı mı?

Halbuki tabip işini yapmak ister. Bunu yaparken de bir makine üzere değil, ne kadar profesyonel olursa olsun insanlığını, hislerini, vicdanını da bildiklerine katarak hareket eder. Hasılı hekimlik vicdan azabıdır. On beş saat süren hayati bir ameliyatın akşamından sabahına kadar saatler geçmek bilmez… Psikotik alevlenme geçiren bir hastanın yatışması için uygulanan tedavi sonrası hasta yakınlarının telaşına ortaktır. Doğum yaptırır, bir mucizeye şahit olur, aylarca bebeğini bekleyen, emek eden, kasvetler çeken anne babayı yavrusuna kavuşturur. Hastane kokusudur alıştığı, birden fazla bireye makus gelen bu kokunun sahibi doktorun meskenidir gece gündüz, şikayet etmez.

Uygun tedaviyi önerdiğinde “bence bu formül hakikat değil, ben internetten bu türlü okumadım…” cümleleri ile karşılaştığında verdiği uğraş yetersiz kalabilir. Antidepresanların bağımlılık yaptığı, karaciğeri, böbreği çürüttüğü argümanları ile ilaç tedavisini reddeden pek çok hastamız olmuştur. Bunlara bıkmadan cevap verdik, kimi hastayı ikna edebildik, kimisi ikna olmadı. Toplumumuz için yargılanma ve etiketlenme korkusu ile psikiyatriste başvurabilmek, ruh sıhhati ile ilgili yardım aldığını paylaşabilmek yeni yeni gündeme gelebilmiş ve kısmen de olsa kolaylaşmışken tedavi tekliflerimizin geri çevrilmesi bizi üzüyor ve işimizi yapmamızı zorlaştırıyor. Damgalamanın kendisi başlı başına bir şiddet örneği olup daha tabibe ulaşmadan beşerler şiddet mağduru oluyor. Bayan şiddet mağduru, doktor şiddet mağduru, insan şiddet mağduru, tabiat şiddet mağduru, neden…?

Öfke doğal bir histir, öteki hisler üzere. Her öfkelendiğimizde sonucu şiddet olmuyor. Şiddetin ortaya çıktığı durumlarda cezalandırıcı bir yer hâkim… Bu cezalandırıcı yan içimize şimdi küçük yaşlarda iken ekiliyor bir tohum üzere. Yıllar içerisinde dallanıp budaklandığında bu yanı fark edemezseniz, bu yan hem öze yönelik hem de etrafınıza yönelik çalışır. Ortaya çıktığında yanılgıyı affetmez, zalimce eleştirir, küçümseyip değersizleştirir ve aşağılayıcı tavır stantlar. Üstelik bu tavrında haklı olduğunu düşünür. Değim yerindeyse insanın canına okur. Topluma baktığınızda ağır bir cezalandırıcı yer göreceksiniz. Bunu sinemalarda ve dizilerde seyredebilir, hastası tarafından dayak yiyen bir tabibin haberini okurken fark edebilir, tecavüze uğrayan bir bayanın “o saatte, falanca kıyafetle” dışarıda ne işi olduğunu düşünürken anlayabilirsiniz. Yani cezalandıran yan içimizde, her saniye…

Şiddetin her türlüsü olağan değildir ve haklı bir açıklaması yoktur. Toplumumuzda o kadar çok şiddet mağduru var ki olağan üzere görünüyor olabilir. Bugün bir tabip şiddete maruz kalıyor, yarın siz rastgele bir yerde, sıra beklerken, yemek yerken, otobüsteyken şiddete maruz kalabilirsiniz. Ses verelim o vakit, yok saymayalım yaşananları. Daha çok sevelim mesela, daha çok affedelim, anlayışlı olalım ve son yılların tahminen de karşımıza çıkan en değerli sorunlarından biridir sabırsızlık, sabrı öğrenelim. Özdenetimsiz hayatlar başarısız olmaya mahkumdur, sabredelim. Sevgiler…