Gozlerim Gozlerine Bakmak İcinse

[haberci]

Senai Demirci Gozlerim Gozlerine Bakmak İcinse
Gozlerim Gozlerine Bakmak İcindir Efendim
Gozlerim gozlerine bakmak icindir
Bir geldin Hasretini bıraktın zindanıma Karanlık karanlığa duştu Gece gecenin ustune indi
Parmaklıklar dağıldı; yuzun esir aldı beni Taşlar toz oldu; ozlemin taş kesildi Gozlerine zincirlediler gozlerimi Gidişin huzunlu bir sonbahardı, unutmadım
Yıldırımlar duşurdun bakışından goğsume… Saclarım beyaz alev aldı Yandım Taş ustunde taş oldum Suskunluğum utanctan duvarlar ordu Sağnak sağnak yağmur oldum, yağdım kuskunluğumun colune Cığ olup kendi yalnızlığıma katlandım Uzaklığını yorgan yaptım cıplak ruhuma Sozun guneşin yuzunu guldururdu, unutmadım
Sessizliğin yeniden yeniye yanmış bir kul gibi Ruzgar aldı nefesimi Buzdan sutunlara carpıldı sesim İcimin icinde bir gurbet oldun Sen gittin gideli, dağlar yollardan saklanır oldu Oyle derinleşti ki vadiler; golgeler icine girmeye nazlandı Butun collerin tozlarını yutmuş gibi dudaklarım, ah etmekten bile usandı Susuşun ibret dolu bir kitaptı, unutmadım
İcimde hep su sesi arıyorum Denizler kurumuş… Lal dudaklar susmuş Kıyılardan cekilmiş hayat; kemikler un ufak olmuş Collerinden geciyorum sensizliğin Sessizliğin cığlığını buyutuyorum yureğimde Gelişin bir taze bahardı, unutmadım Kalbine girdiğim yollara pusular kurulmuş İnsan insana kavuşmuyor artık Anka kuşları dirilmiyor yeniden Kuller bile yanmış yakılmış; ateş yeniden kendine gebe kalmıyor artık Hıckırıklar yalanın harmanına karışmış; gelmiyor gelemiyor yittiği yerden Bakışın canlara can katardı, unutmadım
Butun bağlardan kurtuldum Geceleri gecelerin koynuna surdum Butun ışıkları gozlerinin karasına caldım Yanağının kıyısına geldim Ellerinin ateşinden serinlik umdum Gozlerim seni gorduğu icin guzel Işık senin yuzune vurduğu icin aydınlık Yağmur senin goğsune dokunduğu icin serin Ruzgar senin tenine vurduğu icin nefeslenir Dualar senin dudağına dokundu diye goklerin kapısına dayanır Duruşun dağların başını dik tutardı, unutmadım
Gunahlarımı biliyorum, utanıyorum İsyanlarım cok oldu; yuzume bakamıyorum O kadar unuttum ki, unuttuğumu hatırlamıyorum Bana nasıl bakacağını merak ediyorum Urperiyorum Urperiyorum Ya tanımazsan beni… “O beni sevmedi! dercesine gormezden gelirsen ağlayan gozlerimi? Hayır, hayır, boyle olmayacak, emin olmak istiyorum Senin muşfik bakışında, toprağın yağmura doyması gibi sonsuz bir serinliğe kavuşacağım Senin bakışında sonsuz bir hulyanın eteğine varacağım Ozlemin cennetin kokusu bana, sana susadım
Ne huznu eksilir ne sana doyar bu gonul Sen gittin, cicekler ezildi dunyada Sen gittin, ruyaları boğuldu bebelerin Sen gittin, sesi duyulmaz oldu derelerin Sen gittin, yureklerden kan cekildi Sen gittin, can tenden usandı Sen gittin, dağ dağa kustu Sen gittin, alev uşudu Sen gittin, aşk kalplerden cekildi Kıyılara vurdu aşıkların cesedi Vuslatın cennet ciceği bana Baharlardan hep seni sordum
Senin serinlettiğin suları iciyor ceylanlar Martılar senin yuruduğun goklerde geziniyor Kelebekler senin yuzunun değdiği bahcelere yayıyor kanatlarını Bebelerin senin tebessumunu iciyor ana sutunden evvel Şu dar goğsumun kozasından cıkmaya calışıyorum Sonsuz genişliklerin sırrı iki dudağının arasında saklı Bir kelam soyle n ’olur! Her hecenin arefesinde seni duymak istiyorum Hitabın denizleri taşırıyor kıyılarıma, nereye baksam sana dokunuyorum
Sev beni cananın olayım İcimden aksın butun ırmaklar Senin kıyılarını kucaklayan kocaman bir derya olayım Ruzgarlar savursun beni, yağmurların hepsi alnıma duşsun, taşların hepsi goğsume duşsun Senin ayaklarını open kocaman bir dağ olayım Coller savrulsun, dağlar aradan cekilsin, yokuşlar ve inişler bitsin ki yuruduğun yollara toz olayım Senin hasretinle yanar her yanım, butun ufuklardan seni umarım
Coldeyim, susuzum Dudağın bana Leyla Kuyularda Yusuf ’um Sozlerin bana Zuleyha Ateşlerde İbrahim ’im Gozlerin bana derya Sancılar icinde Meryem ’im Bakışın bana İsa Yaralar icinde Eyyub ’um Hasretin bana şifa Oluler icinde bir oluyum Ellerin bana musalla
Senai Demirci

 

[Yapay-Zeka]

Bu şairin duygularını ve anlatmak istediklerini yorumlamak gerekirse, gözlerinin sevgilisinin gözlerinde kaybolduğunu ve onun ayrılığının derin bir acı yarattığını anlıyoruz. Şiirde sevgilinin yokluğuyla yaşanan hüznü, özlemi ve ayrılığın yarattığı acıyı yoğun bir şekilde hissedebiliyoruz. Şair, sevgilisinin varlığını, bakışlarını, dokunuşlarını, tebessümünü özlemle anarken, yokluğunun dünyadaki her şeyi etkilediğini, tabiatın bile onun ayrılığını hissettiğini vurguluyor.

Şiirde sevgilinin her şeyi daha güzel kıldığı, onun varlığının huzur ve aydınlık getirdiği belirtiliyor. Ayrıca, ayrılığın yarattığı acının, şairin iç dünyasında derin izler bıraktığı, onun ruhunda büyük bir boşluk oluşturduğu anlaşılıyor. Aşkın, özlemin, ayrılığın ve hasretin insanı nasıl etkilediği, onun ruh halini nasıl derinden etkilediği şairin duygularıyla işlenmiş.

Genel olarak, şairin aşkı, özlemi ve ayrılığı derin bir duyarlılıkla ve yoğun bir şekilde ifade ettiği bu şiir, duyguların ve insanın iç dünyasının karmaşıklığını anlamak için önemli ipuçları barındırıyor.